: Παπαντωνίου Ζαχαρίας

Γεννήθηκε στο Καρπενήσι, το 1877 και πέθανε στην Αθήνα, το 1940.

Άρχισε σπουδές ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία.

Από το   1895   πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα, όπου διακρίθηκε για τη γλώσσα του και κυρίως για το ύφος του αλλά και για τις προοδευτικές-φιλελεύθερες απόψ εις του. Το  1904  συμμετείχε σ την ίδρυση της εταιρείας «Εθνική γλώσσα» και το  1905  συνέταξε τη  διακήρυξή της «προς το ελληνικό Έθνος». Το διάστημα 1908-1910 χρημάτισε ανταποκριτής της εφ. Εμπρός στο Παρίσι, όπ ου αρθρογραφούσε στις εφ. Journal des Debats και Les N ouvelles. Εκεί παρακολούθησε διαλέξεις για την τέχνη και την αισθητική, και εξοικειώθηκε με την ευρωπαϊκή καλλιτεχνική παράδοση και τις νεότερες καλλιτεχνικές τάσεις. Από τότε χρονολογούνται και τα πρώτα χιουμοριστικά σκίτσα του καθώς επίσης και τα πρώτα τεχνοκριτικά κείμενά του, που δημοσιεύει σε ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες. Το  1912  διορίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου νομάρχης σε διάφορες επαρχίες. Το 1918 διορίζεται διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, θέση στην οποία θα παραμείνει μέχρι το θάνατό του. Δίδαξε ιστορία της τέχνης και αισθητική στην ΑΣΚΤ (1922-1938). 

Διακρίθηκε κυρίως για την προσφορά του στη νεοελληνική τέχνη μέσα από τη δράση του, τόσο ως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης όσο και ως τεχνοκριτικός. Ήταν και ο ίδιος περιστασιακά ζωγράφος ιμπρεσιονιστικών τοπίων, σκιτσογράφος και γελοιογράφος. Οι σχεδιαστικές του ικανότητες δεν είναι μικρές.

Παρουσίασε γελοιογραφίες του στην έκθεση του «ΣΕΚ», το 1911. Το 1910-1912 δημοσίευσε πολλά σκίτσα ηθοποιών, καλλιτεχνών και πολιτικών σε εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του «ΣΕΚ» το 1910 και διετέλεσε γενικός γραμματέας του.