Γιατί έτσι το απαιτούν, επιβάλλουν, εκμεταλλεύονται άγρια και χλευάζουν ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ της πανέμορφης Μυτιλήνης και Ελλάδας μας, τα δύο ιστορικά και μοναδικά στον κόσμο Μουσείο ΘΕΟΦΙΛΟΥ και Μουσείο TERIADE (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ).

Ονομάζομαι ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, επαγγελματίας ζωγράφος, χαράκτης, με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και εξωτερικό, μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε., του Maison des Artistes στο Παρίσι, μέλος του Συμβουλίου του Μουσείου-Βιβλιοθήκη TERIADE στην Μυτιλήνη. Γεννήθηκα στην Κατερίνη Πιερίας και από το 1970 άρχισα να σπουδάζω, και να εργάζομαι τα βράδια για τα προς το ζην, τις εικαστικές τέχνες στο Παρίσι στην Ecole Sup?rieur des Beaux-Arts, όπου μαθαίνω την τεχνική της προετοιμασίας του μουσαμά καθώς και την τελειωτική κατασκευή του χρώματος που ο ίδιος πάντα ετοιμάζω, τεχνική του λαδιού ανάμεικτη με MEDIUM και EMULSION. Τεχνική που οι ίδιοι μεγάλοι ζωγράφοι ετοιμάζουνε μόνοι τους, όπως E.DELACROIX, TH.GERICAULT, E.PICOT, WATTEAU, L.DAVIS και πολλοί άλλοι των οποίων χάρη στην τεχνική αυτή κατάφερα να αντιγράψω έργα τους πιστά και μέσα στο Μουσείου του Λούβρου, με θέματα πάνω στην Μυθολογία και Ιστορία μας και με σκοπό να μάθω καλά την σύνθεση ενός πίνακα, όπως σχέδιο, χρώμα, προοπτική, αρχιτεκτονική, να χρησιμοποιώ το δυνατόν λιγότερα χρώματα στην παλέτα μου για μια δυνατή σύνθεση προσώπων και αντικειμένων με αποτέλεσμα η τεχνική της οφθαλμαπάτης, TROMPE-L??IL (τρόμπ λέγι) να ξεγελά το κατά δύναμη πραγματικά τον θεατή και συγχρόνως να δίνω με γράμματα και εικόνες της δικής μου εμπνεύσεως, κραυγαλέα μηνύματα για μια καλύτερη, αληθινή ζωή, για να αφοσιωθώ τελικά στο λαϊκό ρεμπέτικο αληθινό τραγούδι, που με ενθουσίαζε και θα με ενθουσιάζει, γιατί υμνεί την πρόσκαιρη ζωή μας, γιατί με εκφράζει, το νιώθω, αγαπώ, χορεύω και τραγουδώ.
Εξ? αιτίας της επιμονής και υπομονής μου να μάθω καλά όλες τις τεχνικές αυτές, καθώς της κόλλας (τέμπερα, γκουάς, ακουαρέλλα) και (της σπουδαίας τεχνικής) του κεριού, γνωρίζω το 1973 στο Παρίσι τον Γιάννη Τσαρούχη που πολύ ενδιαφερότανε και αλώνιζε το Μουσείο του Λούβρου, να μάθει αυτές τις τεχνικές, καθώς και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Γίνομαι βοηθός του και το 1978 με γνωρίζει στον πασίγνωστο σ? όλον τον κόσμο μυτιληνιό εκδότη Στρατή Ελευθεριάδη T?riade, ο οποίος με παίρνει υπό την προστασία του και το 1980, μια βδομάδα πριν τα εγκαίνει του Μουσείου του, μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη, με παντρεύουν με την θετή κόρη, την Κατερίνα, που υπεραγαπώ, από την Βάρεια Μυτιλήνης, στο εκεί εκκλησάκι Αγ. Παρασκευή, ανάμεσα στα δύο του Μουσεία και απέναντι από το διατηρητέο οικογενειακό του σπίτι.
Έκτοτε κάθε καλοκαίρι και με την γαλλίδα σύζυγό του Alice T?riade, στην αρχή και αργότερα με τους δύο γιους μας Γιάννη-Αλέξανδρο και Βαγγέλη-Αχιλλέα που βάπτισε η ίδια, επισκεπτόμασταν την Ελλάδα και φυσικά την Μυτιλήνη, ενίοτε και με επίσημους φίλους τους.
Μετά τον θάνατο και της Alice T?riade (02/02/?07) αναλαμβάνουμε εγώ και η σύζυγός μου, σαν νόμιμοι κληρονόμοι, να διατηρήσουμε με τεράστιες, ανυπέρβλητες δυσκολίες, θυσίες (λόγω της μόνιμης παραμονής μας στην Γαλλία), το κατά δύναμη, την αρχική κατάσταση των δύο Μουσείων (τα περισσότερα έργα του Θεόφιλου καταστρέφονται κυριολεκτικά) και τον διαμελισμό του σπιτιού του, που μας ανήκει και είναι διατηρητέο, από μαύρα λαμόγια, βρυκόλακες, δικτάτορες, Δημάρχους, αρπαχτικά και τρωκτικά του νησιού και μη.
Από το 1983 (θάνατος του T?riade) η κρατική αδιαφορία ξεπερνά τα όρια αντοχής, ντροπής, χλευασμού, κανιβαλισμού, κλπ. κλπ. Δυστυχώς οι καλοί μας φίλοι στην Γαλλία, που ο T?riade ήτανε πολύ φίλος και συνεργάτης (και υπάρχουν ντοκουμέντα που το αποδυκνύουμε), όπως με CHAGALE, PICASSO, MATISSE, GIACOMETTI, LAURENS, LEGER, LE CORBUSIER, MIRO, C.BRE και οι οικογένειές τους που γνωρίσαμε και γνωρίζουμε και θέλουνε να έχουμε επαφή και συνεργασία με τα δύο Μουσεία του T?riade, γνωρίζουν τις άθλιες συνθήκες τους και το προσωρινό (;) κλείσιμό τους, όπως και το αξιόλογο αρχείο που έχουμε σαν προσφορά, όπου ελπίζουμε κάποτε η όποια κυβέρνηση να το βάλει στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Από το 1983 λοιπόν, ζώντας και δουλεύοντας συνεχώς στο Παρίσι και βλέποντάς τα να ρημάζουν, να παίρνουν τον δρόμο της εξαφάνισης και κανένας μα κανένας να μην ενδιαφέρεται και ερχόμενος σε συνεχείς επαφές με ραντεβού και ατελείωτες ενημερωτικές επιστολές με τους εκάστοτε υπουργούς πολιτισμού και τους κολλητούς τους, πράσινους, μπλε, μαύρους κλπ. καθώς και με επώνυμους πολίτες και καλλιτέχνες (οι περισσότεροι λαμόγια) αρχίζω με τα ζωγραφικά μου έργα να επαναστατώ και να υπερβάλω, ενάντια στο άδικο, στο κακό και την καταστροφή. Το θέμα είναι αν σήμερα, αύριο, μεθαύριο, μπορέσουμε έστω, να διατηρήσουμε στο ελάχιστο την σημερινή κατάντια τους (όπως και άλλα Μουσεία κλπ. της Ελλάδος) με ανθρώπους του πνεύματος, ανθρωπιάς, θέλησης, υπομονής και επιμονής που ευτυχώς ακόμη υπάρχουν και επιμένουν να μας υποστηρίζουν με κάθε τρόπο και μέσον στην Ελλάδα και Γαλλία για την συντήρησή τους, αποκατάστασή τους, για ευημερία που τους αξίζει, του νησιού της Ελλάδος, για το μέλλον των παιδιών των παιδιών μας, την μοναδική μας γενικά, ξακουστής πολιτισμικής μας κληρονομιάς μας.
Μην αφήνουμε τους δικούς μας ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ να ισοπεδώσουν την λατρευτή μας πατρίδα.
Ευχαριστώ θερμά καθώς και τον «ΝΙΚΙΑΣ»