Εννοιακή Τέχνη
Είδος τέχνης και ανάλογη θεωρία που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 σαν λογικό επακόλουθο της ελάχιστης τέχνης. Κύρια χαρακτηριστικά της, η αμφισβήτηση της όλης ιδέας της «τέχνης» (κατά πόσο αναφέρεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό της, κλπ.) και του κύρους του παραδοσιακού έργου τέχνης ειδικότερα, καθώς και η χρήση των εννοιών ως «πρώτης ύλης». Από τη στιγμή που η φυσική μορφή δεν είναι απαραίτητη για την παρουσίαση των εννοιών και η έννοια αποτελεί συνήθως την αφετηρία ενός έργου τέχνης, οι εννοιακοί καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν τα παραδοσιακά μέσα και τα φυσικά αντικείμενα σαν μη αναγκαία. Ιδέες και πληροφορίες παρουσιάζονται επομένως και μεταδίδονται μέσω γραπτών προτάσεων, χαρτών, φωτογραφιών, ντοκουμέντων, ταινιών, βιντεοταινιών και, πάνω απ’ όλα της ίδιας της γλώσσας. Κύριοι εκπρόσωποι του κινήματος μπορούν να θεωρηθούν οι αμερικάνοι καλλιτέχνες Ντ. Χέμπλερ, Γ. Κόσουτ και Λ. Βίνερ και η αγγλική ομάδα Τέχνη και Γλώσσα.