Εξπρεσιονισμός
Όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει έργα τέχνης στα οποία η πραγματικότητα παραμορφώνεται με σκοπό να εκφράσει τα συναισθήματα ή την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του καλλιτέχνη. Ειδικότερα στη ζωγραφική, το συγκινησιακό στοιχείο ενισχύεται με τη σκόπιμη χρήση έντονων χρωμάτων, την παραμόρφωση των μορφών, κλπ. Ο όρος αναφέρεται συνήθως στο έργο καλλιτεχνών των τελευταίων 100 χρόνων, αν και με μια ευρύτερη έννοια εξπρεσιονιστές θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ο Ελ Γκρέκο ή ο Γκρύνεβαλντ. Άμεσοι πρόδρομοι του σύγχρονου εξπρεσιονισμού θεωρούνται πάντως ο Βαν Γκόγκ στη ζωγραφική και ο Στρίντμπεργκ στο θέατρο. Ένα καθαρά εξπρεσιονιστικό κίνημα εκδηλώθηκε στο γερμανικό θέατρο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Κάιζερ, Τόλερ), ενώ εξπρεσιονιστικά στοιχεία συναντάει κανείς και στα έργα των Μπρέχτ, Ο’ Καίηλυ, Ο’ Νηλ, κ.α. Σ’ ότι αφορά τη λογοτεχνία, δεν μπορεί να γίνει λόγος για συγκροτημένο εξπρεσιονιστικό κίνημα, αλλά μόνο για εξπρεσιονιστικές τάσεις στο έργο ορισμένων συγγραφέων (λ.χ. Κάφκα). Οι πιο συνειδητά εξπρεσιονιστικές κινήσεις στο χώρο των εικαστικών τεχνών υπήρξαν Γέφυρα και Γαλάζιος Καβαλάρης, που έδρασαν στις αρχές του 20ου αιώνα στη Γερμανία. Μεγάλη επίδραση στους γερμανούς καλλιτέχνες της εποχής εκείνης άσκησαν και τα έργα του Ε. Μουνκ, που ήδη από τη δεκαετία του 1890, είχαν γίνει πλατιά γνωστά και θαυμάζονταν ιδιαίτερα. Άλλοι, μεμονωμένοι, αξιόλογοι εξπρεσιονιστές ζωγράφοι υπήρξαν οι Κοκόσκα, Σουτίν, Ρουώ και Μπέκμαν, ενώ από τους εξπρεσιονιστές γλύπτες αξίζει αν αναφερθούν οι Ζάντκιν και Μπάρλαχ. Σε ότι αφορά τη Γαλλία, εξπρεσιονιστικά θεωρούνται και τα έργα των Μπυφέ, Γκρομαίρ, Γκρυμπέρ, κ.α. Τέλος, στο Βέλγιο, στο χωριό Λαιτέμ-Σαιν-Μαρτέν και γύρω από τον Κ. Περμέκε σχηματίστηκε μια ομάδα εξπρεσιονιστών που περιλάμβανε τους Γκ. Ντε Σμετ, Φ. φαν ντεν Μπέργκε και Φ. Μαζερέελ. Μερικές φορές, ο όρος χρησιμοποιείται και στην αρχιτεκτονική αναφορικά με το έργο των Πέτερ Μπέρενς και Έριχ Μέντελσον (Πύργος Αϊνστάιν, στο Πότσνταμ, 1920), καθώς και για το κτίριο του ιδρύματος Goetheanum, κοντά στη Βασιλεία. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η στενή συνεργασία ανάμεσα σε αρχιτέκτονες και άλλους καλλιτέχνες ήταν πάντως συνηθισμένο φαινόμενο στα πλαίσια ομάδων όπως το Novembergruppe.