Κινέζικη Τέχνη
Από την εποχή των δυναστειών Σανγκ, Τσου και Τσιν (περ. 1500-206 π.Χ.) σώζονται μόνο γλυπτά, καθώς και τελετουργικά σκεύη και ειδώλια από μπρούντζο. Η πρώτη πραγματική άνθηση της κινέζικης τέχνης συμπίπτει με την περίοδο της δυναστείας Χαν (206 π.Χ.-220 μ.Χ.). Στην περίοδο των Έξι Δυναστειών (3ος-6ος αιώνας), διαμορφώνεται το κλασικό, ιδιαίτερο ύφος της κινέζικης βουδιστικής τέχνης. Τον 16ο αιώνα, οι Έξι Αρχές του Χσιέχ Χο θέτουν τις βάσεις όλης της κινέζικης τέχνης. Βάσει της αρχής του τσι γιούν (ζωτικού πνεύματος), ο καλλιτέχνης πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με το κοσμικό πνεύμα. Ο Χσιέχ Χο αναφέρεται ακόμα: στο χειρισμό του πινέλου (κρίσιμο θέμα για όλες τις κινέζικες ζωγραφικές τέχνες), στην πιστότητα, στην αναπαράσταση της φύσης, στο χρώμα, στο σχέδιο, και στο καθήκον της αναπαραγωγής, και μ’ αυτόν τον τρόπο της διαιώνισης, των παλιών προτύπων. Στην περίοδο της δυναστείας Τάνγκ, η βουδιστική γλυπτική και ζωγραφική φτάνει στον κολοφώνα της και ο λόγιος-ζωγράφος Βανγκ Βέι θεμελιώνει την τέχνη του μονοχρωματικού τοπίου. Η κλασική τεχνοτροπία της περιόδου της δυναστείας Σουνγκ (960-1279) συνεχίζει τη λαμπρή της εξελικτική πορεία και στην περίοδο Γιουάν (1260-1368). Η τέχνη της περιόδου Μινγκ (1368-1644) χαρακτηρίζεται από μια τάση στροφής προς το παρελθόν. Είναι η περίοδος που ο Τουνγκ Τσι-τσανγκ διατυπώνει τη θεωρία των δύο σχολών τυπογραφίας: της «βόρειας» (αυλικής-ακαδημαϊκή, Τάνγκ) και της «νότιας» (λόγιας). Η «νότια» που υποτίθεται ότι ξεκίνησε με τον Βανγκ Βέι, ήταν ανώτερη, μια και εξέφρασε την κατανόηση του παγκόσμιου ηθικού νόμου που αποκαλύπτεται στη φύση. Στην περίοδο της Δυναστείας Τσίνγκ (1644-1912), κυριαρχεί η παραγωγή πλήθους κομψών μικροαντικειμένων τέχνης. Η κλασική τοπιογραφία με μελάνι και χρώμα πάνω σε μετάξι επηρεάζεται σημαντικά από την καλλιγραφία και συχνά το σχέδιο περιλαμβάνει ενσωματωμένους στίχους. Τέλος, η ζωγραφική σε μπαμπού αντιμετωπίζεται σαν ένα πρόσφορο εκφραστικό μέσο για τους δεξιοτέχνες της καλλιγραφικής πινελιάς.