Κινητική τέχνη
Κάθε τέχνη που εμπεριέχει κίνηση, πραγματική ή φαινομενική. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1920. Στη γλυπτική, ο πρώτος που μίλησε για κίνηση ήταν ο φουτουριστής Μποτσιόνι. Η ιδέα αναπτύχθηκε παραπέρα από τους Μ. Ντυσάν, Γκάμπο και Πέβσνερ, Μοχόλυ-Νάγκυ και Α. Κέμενυ, που υποστήριζαν μια «δυναμική-δημιουργική μορφή τέχνης». Στη δεκαετία του 1950, καλλιτέχνες όπως ο Ν. Σοφέρ και στη συνέχεια ομάδες όπως το Gruppo N (1959) και το ΕΑΤ (1966) επανήλθαν στην ιδέα της κινητικής γλυπτικής. Στην ζωγραφική, η αίσθηση της κίνησης επιτυγχάνεται συχνά με οπτικά εφέ και τη χρήση κατάλληλων φωτισμών (Οπ Αρτ).