Προοπτική
Η μέθοδος με την οποία ο τρισδιάστατος στην πραγματικότητα χώρος αναπαριστάται στο δισδιάστατο χώρο της επιφάνειας του πίνακα. Οι βασικοί κανόνες που διέπουν κάθε σύστημα προοπτικής είναι ότι τα «απομακρυσμένα» αντικείμενα φαίνονται μικρότερα από εκείνα που βρίσκονται κοντά στο θεατή και ότι οι παράλληλες γραμμές δίνουν την εντύπωση ότι κάπου μακριά στο βάθος συναντώνται. Ξεκινώντας από αυτές τις διαπιστώσεις και από το παλιότερο σύστημα της construzione legitima, φλορεντίνοι καλλιτέχνες του 15ου αιώνα, όπως ο Μπρουνελέσκι, ο Ουτσέλο, ο Πιέρο ντε λα Φραντσέσκα και, πάνω από όλους, ο Λ. Μπ. Αλμπέρτι, διατύπωσαν τις αρχές τις γραμμικής προοπτικής, που στηρίζεται, ανάμεσα στα άλλα, στη σωστή χρήση των σημείων «φυγής» (δηλ. των σημείων εκείνων όπου οι παράλληλες γραμμές δείχνουν να συγκλίνουν). Η λεγόμενη ατμοσφαιρική προοπτική εκμεταλλεύεται τις αλλαγές του χρώματος και τις τονικές διαβαθμίσεις για να δώσει την αίσθηση της απόστασης (το φαινομενικό γαλάζιο των μακρινών βουνών αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των εφέ της προοπτικής αυτής).