Ξυλογραφία
Χαρακτική τεχνική τυπώματος σε ανάγλυφο, κατά την οποία η παράσταση σχεδιάζεται στην επιφάνεια του ξύλου (συνήθως αχλαδιάς ή φλαμουριάς) και το μέρος που πρέπει να παραμείνει λευκό «κόβεται» μ’ ένα μαχαίρι ή σκαρπέλο, επιτρέποντας στο υπόλοιπο μέρος να τυπωθεί μαύρο. Η ξυλογραφία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά γύρω στα τέλη του 14ου αιώνα για το τύπωμα τραπουλόχαρτων και ορισμένων βιβλίων. Γύρω στα μέσα του 15ου αιώνα, άρχισε να χρησιμοποιείται με πιο καλλιτεχνικό τρόπο, για να φτάσει στις κορυφαίες της στιγμές με τον Ντύρερ. Μετά από μια μεγάλη περίοδο αχρηστίας, αναβίωσε το 19ο αιώνα από τον Γ. Μόρις και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα –σαν ιδεώδες μέσο έκφρασης της άκρατης υποκειμενικότητάς τους- από τους γερμανούς εξπρεσιονιστές των αρχών του 20ου αιώνα . Ένα άλλο είδος ξυλογραφίας είναι εκείνο που αξιοποιεί τα νερά της τομής του ξύλου και χρησιμοποιεί καλέμι κατευθείαν χάραξης και όχι σκαρπέλο για το σκάλισμα (wood engraving). Έτσι, μπορεί κανείς να πετύχει πολύ λεπτές γραμμές και ένα συνολικό αποτέλεσμα που προσεγγίζει πολύ τη χαλκογραφία.