Νταντά
Καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε το 1916 στη Ζυρίχη. Οι πρωταγωνιστές του ήταν ποιητές και ζωγράφοι που είχαν καταφύγει στην ουδέτερη Ελβετία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεντρώνονταν στο Καμπαρέ Βολταίρ του Χούγκο Μπαλ. Κάτω και από την επιρροή του Φ. Πικαμπιά, ο Τζαρά καθιερώθηκε το 1918 σαν κύριος εκπρόσωπος του κινήματος και συνέταξε το Μανιφέστο Νταντά (1918). Τα έργα των ντανταϊστών αποτελούσαν κατά βάση μηδενιστικές χειρονομίες και προκλήσεις. Με την ενθάρρυνση του Μπρετόν και άλλων μελών της παρισινής ομάδας του περιοδικού Litterature, ο Τζαρά εγκαταστάθηκε το 1920 στο Παρίσι δίνοντας νέα ώθηση στο κίνημα. Το 1922 πάντως, το παρισινό νταντά «διαλύθηκε» και οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του συνέχισαν τη δράση τους στα πλαίσια του σουρεαλιστικού κινήματος. Στο μεταξύ, κινήσεις νταντά είχαν κάνει την εμφάνισή τους και σε άλλα καλλιτεχνικά κέντρα της Ευρώπης. Στην Κολονία, με τους Ερνστ, Μπάαργκελντ και Αρπ (αργότερα), και στο Βερολίνο, με τους Γ. Μπάαντερ, Γ.κ. Γκρος, Ρ. Χάουσμαν, Τζ.Χάρτφηλντ , Β. Χέρτζφελντε, Χ. Χαιχ και Ρ. Χύλζενμπεκ. Το ιδιαίτερο γνώρισμα του βερολινέζικου Νταντά ήταν η έντονη τάση πολιτικοποίησής του και η συμμετοχή του στο ισχυρότατο την περίοδο αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κίνημα πολιτικού ριζοσπασισμού.