Νεοκλασικισμός
Όρος που υποδηλώνει την αναβίωση των κλασικών μοτίβων, θεμάτων και διακοσμητικών στοιχείων στα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι ανασκαφές την Πομπηία και το Ερκουλάνεουμ (άρχισαν το 1748), καθώς και τα κείμενα του γερμανού αρχαιολόγου Βίνκελμαν, βρίσκονται στις ρίζες της τάσης αυτής. Κορυφαίοι εκπρόσωποι του Νεοκλασικισμού υπήρξαν οι γλύπτες Κάνοβα και Τόρβαλντσεν στη Ρώμη, ο ζωγράφος Ζ. Λ. Νταβίντ στη Γαλλία (όπου το νέο αυτό κίνημα συνδέθηκε με τις ιδέες της Επανάστασης), και ο γλύπτης Φλάξμαν, τα κεραμικά Γουέτζγουντ και οι εσωτερικές διακοσμήσεις του Άνταμ στην Αγγλία. Σε ότι αφορά στην αρχιτεκτονική, ο Νεοκλασικισμός εκδηλώθηκε για πρώτη φορά το 17ο αιώνα στην Ιταλία, για να εξαπλωθεί το 18ο αιώνα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία, κλπ.) με κύρια χαρακτηριστικά του τη χρησιμοποίηση κιόνων και κιονόκρανων, αετωμάτων, ζωφόρων και κλασικών διακοσμητικών μοτίβων.